Toen ik Malabskin oprichtte, was ik niet zomaar een huidverzorgingsmerk aan het opbouwen, ik stapte in het onbekende. Ik volgde niet de erfenis van een familieondernemer of stapte in een kant-en-klaar bedrijf. Ik creëerde iets wat nog nooit eerder in mijn wereld was gedaan. Zo ziet het er vaak uit als je "de eerste in de familie" bent: er is geen blauwdruk, geen handleiding, alleen jij... en je gevoel.
Ik groeide op als enige dochter in een migrantengezin, opgevoed door ouders die altijd in de overlevingsmodus hadden gezeten. Ze kwamen naar dit land met de hoop op een beter leven, maar stabiliteit was nooit vanzelfsprekend. Ik zag ze hard werken, worstelen en de behoeften van anderen boven die van henzelf stellen... inclusief die van mij. Dus toen ik ze vertelde dat ik een bedrijf ging starten, reageerden ze niet met applaus of enthousiasme. Het was verwarring, bezorgdheid en vragen als: "Maar waarom zou je een vaste baan opgeven?, Ga je je studie afmaken?, Is dit echt wat je wilt?" En ik snap het. Als je gezin nog steeds overleeft, voelt floreren als een luxe. Maar iets in mij wist dat dit niet alleen om mij draaide. Malabskin is geboren uit liefde voor mijn huid, mijn erfgoed en mijn volk. Ik wilde een merk creëren dat ingrediënten uit Somalië en andere Afrikaanse landen eerde. Ik wilde laten zien dat onze natuurlijke remedies zoals Qasil-poeder en Huruud krachtig, helend en luxueus zijn. Maar voordat ik anderen kon leren hoe ze hun huid op de "Somalische" of "Afrikaanse" manier konden verzorgen, moest ik mezelf leren in mijn eigen visie te geloven. En eerlijk gezegd? Het was niet makkelijk. Ik was producten aan het inkopen, ingrediënten aan het testen, regelgeving aan het bestuderen, een website aan het bouwen, verpakkingen aan het verwerken, verzending aan het uitzoeken, allemaal in mijn eentje, terwijl ik thuis nog steeds de aanspreekpunt was. Ik hou heel veel van mijn ouders. Ik wil er altijd voor ze zijn. Maar de emotionele en logistieke ruggengraat van een huishouden zijn... terwijl ik probeer iets voor jezelf op te bouwen, kan zwaar aanvoelen. Er zijn dagen dat de druk zo groot is dat ik vergeet te vieren hoe ver ik ben gekomen. Er zijn momenten dat ik wil opgeven, niet omdat ik niet in Malabskin geloof, maar omdat ik het zat ben om alles bij elkaar te houden. Maar dan herinner ik me: ik doe dit niet alleen voor mezelf. Ik doe het voor de meisjes die ook "de eersten" zijn. De eersten die afstuderen. De eersten die een bedrijf starten. De eerste die zegt: "Wat als ik iets beters kan creëren?"
Als jij dat bent, dan voel ik je. Ik weet hoe moeilijk het is om dromen en verwachtingen in evenwicht te brengen. Maar ik weet ook dit: de eerste zijn betekent dat je een pad bouwt waar er geen was. En op een dag zullen je kleine neefjes, nichtjes of zelfs je toekomstige kinderen dat pad bewandelen en zeggen: "Zij heeft het makkelijker voor me gemaakt." Insha'Allah (als God het wil) is het een emotionele ervaring, een zware verantwoordelijkheid en een enorme prestatie. Ze begrijpen je reis nu misschien nog niet, maar op een dag zullen ze het 'legacy sis' noemen! Hoe voelt dat voor jou? Laten we erover praten, elkaar steunen en onszelf eraan herinneren: we zijn niet alleen op deze reis. Deel je reis hieronder of mail me op hello@malabskin.com
"Houd jezelf goed vast"